Tenslotte nog een roerende maar blijmakende film:

Liefdesbrieven van Tara Fallaux. Die dingen uit de titel,

bestaan die dan nog? Ik dacht meteen aan het andere uiterste:

het uitmaken per mail of sms. Maar halleluja, ze bestaan. Er

bestaan zelfs twintigers die ze schrijven en ontvangen,

handgeschreven, of getypt op een tweekleurige machine. De

regisseur vond ze, schrijvers en brieven en soms

geadresseerden. Die laatste niet altijd, want er is ook een

prachtige uitmaakbrief bij, van een jonge vrouw aan een

gebonden man met wie ze lang een relatie had en die, ook als

ze hem ten afscheid schrijft, haar grote liefde is. Dat is voorbij,

maar hij kan moeilijk alsnog leuk in beeld verschijnen en zo

het verborgene openbaren. De jongen die al zijn liefdesbrieven

(en wat voor brieven!) in een grote enveloppe terugkreeg

(erger kan niet, zegt hij) is ook alleen in beeld (ze had ze ze

gelukkig wel gekopieerd, bleek later). De optelsom: drie

briefschrijvende mannen, van wie twee samen met hun

gelukkige, en één vrouw. (Moeten mannetjes nog altijd luider

zingen dan vrouwtjes voor paarvorming?) Gelukkigen die hun

tranen van ontroering niet of met moeite bedwingen. Kleffe

boel? Welnee. Kwetsbaarheid, ja. Kijk zelf. En vooral: luister

naar de bezwerende pracht en kracht van taal.