Tenslotte nog een roerende maar blijmakende film:
Liefdesbrieven van Tara Fallaux. Die dingen uit de titel,
bestaan die dan nog? Ik dacht meteen aan het andere uiterste:
het uitmaken per mail of sms. Maar halleluja, ze bestaan. Er
bestaan zelfs twintigers die ze schrijven en ontvangen,
handgeschreven, of getypt op een tweekleurige machine. De
regisseur vond ze, schrijvers en brieven en soms
geadresseerden. Die laatste niet altijd, want er is ook een
prachtige uitmaakbrief bij, van een jonge vrouw aan een
gebonden man met wie ze lang een relatie had en die, ook als
ze hem ten afscheid schrijft, haar grote liefde is. Dat is voorbij,
maar hij kan moeilijk alsnog leuk in beeld verschijnen en zo
het verborgene openbaren. De jongen die al zijn liefdesbrieven
(en wat voor brieven!) in een grote enveloppe terugkreeg
(erger kan niet, zegt hij) is ook alleen in beeld (ze had ze ze
gelukkig wel gekopieerd, bleek later). De optelsom: drie
briefschrijvende mannen, van wie twee samen met hun
gelukkige, en één vrouw. (Moeten mannetjes nog altijd luider
zingen dan vrouwtjes voor paarvorming?) Gelukkigen die hun
tranen van ontroering niet of met moeite bedwingen. Kleffe
boel? Welnee. Kwetsbaarheid, ja. Kijk zelf. En vooral: luister
naar de bezwerende pracht en kracht van taal.
